به گزارش «اخبار خودرو»، محمدعلی دیانتیزاده در سرمقاله امروز (چهارشنبه – ۳۰ بهمن ماه ۱۳۹۸ ) روزنامه دنیای خودرو، به موضوع« نقشه راه صنعت خودرو » پرداخت.
سرپرست شورای سردبیری روزنامه دنیای خودرو در این باره نوشت:
روز گذشته مدیرعامل ایران خودرو از تدوین نقشه راه توسعه محصول و قوای محرکه این گروه خودروسازی خبر داد که شامل طراحی پلت فرم ملی و تولید خودروهای سواری در سگمنت B و C، هاچبک، کراساوور و خودرو برقی میشود.
در این نقشه راه، تولید و توسعه انواع موتورهای کم مصرف و گیربکس های دستی و اتوماتیک شش دنده نیز لحاظ شده است. تدوین نقشه راه برای ایران خودرو اگر با ضمانت اجرایی همراه باشد و با تغییرات مدیریتی دستخوش توقف و تاخیر و تغییر مسیر نشود، خبر بسیار خوبی برای کل صنایع خودرو و قطعه ایران است.
آن هم پس از بیش از نیم قرن که نقشه راه صنعت خودرو ما مونتاژ و مهندسی معکوس برای خودروساز شدن بوده است. اما این نقشه راه با تصدیگری دولت، جز وابستگی ۶۰ درصدی زنجیره تامین ما به قطعات وارداتی، بازتولید زیان و محصولاتی غیررقابتی، خروجی دیگری نداشته است. این در حالی است که نقشه راه کرهای ها، چینی ها و ژاپنی ها برای خودروساز شدن، مسیر دیگری را نشان داده است.
مسیری که گام نخست آن میداندادن به بخش خصوصی و گام دوم آن زمینهسازی برای تعامل با خودروسازان بزرگ خارجی بوده است.
این تعاملات، گاه با فروش بخشی از سهام شرکت های آسیایی به خودروسازان غربی همراه بوده، اما صرفا به انتقال تکنولوژی نینجامیده است، بلکه چشم بادامی های آسیا در کنار انتقال دانش فنی، مدیریت منابع مالی و انسانی، شناخت فرصت ها و استفاده به موقع و حداکثری از آنها، استفاده بهینه از ظرفیت ها و توسعه آن ها، بهره وری و در یک کلام راه و رسم خودروساز شدن در کوتاه مدت را از خودروسازان برتر دنیا آموختهاند.
در ادامه این راه نیز به لحاظ بومی سازی فناوری ها و منابع و کسب سهم از زنجیره تامین آنقدر قوی شدهاند که بخش عمده یا تمام سهام واگذارشده را دوباره خریداری کرده و بازگرداندهاند.
در ایران اما حتی پیش از تحریمهای قبلی و در دوران اوج برجام نیز بهرغم برخی پیشنهادهای خارجی، همواره به دلایل مختلف از فروش سهام به خودروسازان خارجی واهمه داشتهایم و حالا هم که عملا چنین امکانی وجود ندارد.
اما این به معنی بستهشدن همه درها به روی صنعت خودرو ایران نیست. گرچه مسیر پیش رو دشوار است، اما در این مسیر باید علاوه بر کپیکاری یا مهندسی معکوس، از توان طراحی و فنی مهندسی قطعه سازان داخلی، شرکت های دانشبنیان و دانشگاه ها و نیز استخدام طراحان و مهندسان خارجی در کنار بهکارگیری نخبگان داخلی بهره گرفت.
در تحریم فعلی، بسیاری از شرکت های چینی نیز مانند فرانسوی ها ایران را ترک کردند که باید آن را به فال نیک گرفت؛ چراکه اگر میماندند، خودروسازان بزرگ ما به مونتاژ خودروهای چینی بهجای فرانسوی بسنده میکردند. اما حالا تا حدودی در پی آن هستند تا راهی را بپیمایند که چینیها طی دو دهه پیمودند، اما ما طی شش دهه از پیمودن آن بازماندهایم.